Τα κείμενα της Marie NDiaye, του David Lescot και του Frédéric Sonntag εντάσσονται στο πλαίσιο επανακατάκτησης της λογοτεχνίας από το θέατρο; Τα κείμενα τους είναι ποίηση, άλλα επίσης αίσθηση και κοινωνικός στοχασμός. Και αυτό γιατί τα θέματα πού προσεγγίζουν, πέρα από την επιφανειακή απλότητα της μεταχείρισης τους, δεν είναι ποτέ ανώδυνα ή ανάλαφρα. Τρεις συγγραφείς, τρεις στοχασμοί. Η Ντιάυγ, ο Λεσκό και ο Σοντάγκ αναλογίζονται τον κόσμο μας, αντικατοπτρίζοντας τον ο καθένας με τον τρόπο του. Η συνάντηση τους μέσα από την έκδοση της « Άγρας » αντιστοιχεί στη συνάντηση τριών διαφορετικών φωνών του σύγχρονου θεάτρου πού ενώνει ή κοινή επιθυμία της αφήγησης του Ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από κάθε άνθρωπο. Ο εξοστρακισμός του συγγραφέα από τον θεατρικό χώρο αμφισβητείται σήμερα και νέες φωνές υψώνονται υπέρ της επαναφοράς του κειμένου στην καρδιά του θεάματος. Γιατί το θέατρο είναι πάνω απ' όλα λόγος, στοιχείο ανυπέρβλητο. Το θέατρο σήμερα είναι ένα θέατρο λέξεων, ένα θέατρο του λόγου και της επιθυμίας του λόγου. Ό διαχωρισμός από τη λογοτεχνία, και ειδικότερα από την ποίηση, δεν έχει πλέον νόημα, και ό θεατρικός συγγραφέας από δραματουργός ξαναγίνεται συγγραφέας. Το τέλος της τεταμένης αυτής σχέσης μεταξύ σκηνοθέτη και έργου συμπίπτει με την εμφάνιση μιας νέας γενιάς θεατρικών συγγραφέων. Δίπλα στις μυθικές μορφές της εξαφανισμένης πλέον γενιάς των Koltès, Lagarce, Gabily, τα κείμενα των οποίων αποτέλεσαν υλικό έμπνευσης των μεγάλων σκηνοθετών, συνεχίζοντας τη γαλλική παράδοση του θεάτρου λόγου, το εμβληματικό έργο του Novarina και του Vinaver επέβαλε τους όρους του. Οι συνεχιστές αυτής της εξέλιξης ονομάζονται, μεταξύ άλλων, Ντιάυγ, Λεσκό, Σοντάγκ. MARIE NDIAYE Ο μπαμπάς πρέπει να φάει DAVID LESCOT Ένας άνθρωπος υπό χρεοκοπία FRÉDÉRIC SONNTAG Υπό έλεγχο