Σε μια στιγμή όπου η εξάπλωση του «πολυκάναλου στερεοφωνικού» ήχου μεταμορφώνει τις κινηματογραφικές αίθουσες σε ηχηρά αμφιθέατρα, o Michel Chion αναλύει σήμερα, σ’ ένα τρίπτυχο μοναδικό στο είδος του, την κατάσταση του κινηματογράφου ως ηχητικής τέχνης. Συνεχίζοντας και συμπληρώνοντας – επικεντρωμένος τώρα στους θορύβους και στη μουσική– την προσέγγιση που είχε εισαγάγει σε προγενέστερο βιβλίο του για την οθόνη ως «τόπο όπου δε βλέπεις τα πάντα» (με την οποία οθόνη ο ήχος έχει μια ασταθή σχέση), το βιβλίο Ο ήχος στον κινηματογράφο αναπτύσσει έναν πρωτότυπο προβληματισμό, αναθεωρώντας κάποιες διαδεδομένες ιδέες. Αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ηχητική μπάντα ούτε κινηματογραφική μουσική (αλλά μουσική στον κινηματογράφο), αμφισβητεί τις προκαταλήψεις πάνω στον σύγχρονο και τον μεταηχογραφημένο ήχο και, παρουσιάζοντάς τον σαν κάτι που αναζητεί τον τόπο του, δείχνει πώς μπορούμε να θεωρήσουμε τις ταινίες με τρόπο διαφορετικό από ένα συμμετρικό τετ-α-τετ του ακουστικού και του οπτικού στοιχείου· μάλλον ως ένα συναρπαστικό και ασταθές μηχανισμό.