Σαν να μας δόθηκε όλη αυτή  ζωή, πού τη βλέπουμε να εκδιπλώνεται πότε τρέχοντας και πότε ασθμαίνοντας, προκειμένου να καταλάβουμε πόσο καθαρά και γλυκά τέθηκε αυτός ο κόσμος. Ο άνθρωπος ένα φτερούγισμα κι ο κόσμος εκεί, στην αρχική του δροσιά, αιώνιος. Κι όμως υπάρχει μέσα μας η βεβαιότητα πώς οι βαθύτεροι λόγοι του κόσμου αποτελούν μια κληρονομιά στον καθένα, περισσότερο ή λιγότερο αναξιοποίητη. Ο άνθρωπος κρύβει μέσα του τη δυνατότητα να δεχθεί την τελική απάντηση στα ερωτήματα του κι ένα είδος κυριότητας στα μυστήρια του κόσμου.