Στις προηγούμενες μελέτες μου έχω προβληματιστεί έντονα όχι μόνο για τη διαχείριση του Κυπριακού στο παρελθόν, αλλά και για το πώς θα πρέπει να προχωρήσουμε στο μέλλον, για το τι πρέπει να κάνουμε για να επανενώσουμε το νησί μας και το τι πρέπει να αποφύγουμε για να προλάβουμε την παγίωση ή και την επιδείνωση της υφιστάμενης αρνητικής κατάστασης.

Σήμερα, δεν είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο να συζητούμε παλαιότερα σχέδια επίλυσης και τις αντιδράσεις μας σε αυτά. Αντιθέτως, πιστεύω ότι προέχει η εξεύρεση συμφωνίας, τώρα και όχι αργότερα. Φυσικά, πρωταρχική σημασία έχει το περιεχόμενο της όποιας συμφωνίας, θεωρώ όμως ότι οι συνθήκες τώρα καθιστούν μια λύση αναγκαία, αν πρόκειται να αποφευχθεί ο πλήρης εκτουρκισμός σημαντικού μέρους της Κύπρου.

Πιστεύω ότι το διαπραγματευτικό μοντέλο που ακολουθούμε εδώ και δεκαετίες έχει αποτύχει και ότι θα πρέπει να επιλέξουμε διαφορετική προσέγγιση: Να επιδιώξουμε τη χάραξη ενός οδικού χάρτη που να συνεπάγεται αμοιβαίες κινήσεις επί του εδάφους, με τη συνολική συνταγματική/πολιτειακή λύση να ακολουθεί στο τέλος της διαδικασίας. Για μένα, προέχει το εδαφικό, με τη ρύθμισή του να υλοποιείται πριν από την οριστική λύση.

Είμαι υπέρ της σταδιακής προσέγγισης και όχι της συνολικής λύσης άμεσα εφαρμοζόμενης – επιλογή που έχει αποδειχθεί όχι μόνο ατελέσφορη αλλά και άκρως επικίνδυνη, αφού ευνοεί την διαιώνιση του αδιεξόδου.