Η περίπτωση Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και Wendell Berry, τους οποίους συνδέει ευφυώς ο Παναγιώτης Θωμά, δηλώνει ευρηματικά τη σημασία της εν χρόνω αυτογνωσίας του τόπου, μέσα σε ένα φως που
«μας τυφλώνει λιγότερο, αν έχουμε ονειρευτεί ορατά αντικείμενα», όπως το λέει ποιητικά ο Νοβάλις.

Η διερεύνηση του πνευματικού γενετικού υλικού των δύο φυσιοκρατικώς θεολογούντων συγγραφέων και οι δημιουργικές προϋποθέσεις που θέτει υπό ποικίλες γωνίες στην ευαισθησία και την κρίση του αναγνώστη ο Παναγιώτης Θωμά, οδηγούν στο βασικό ζητούμενο: η συνάντηση αυτών των δύο να λειτουργήσει και ως
δική μας συνάντηση με την ουσία του αληθινού μας προσώπου, έτσι ώστε ο «βυθισμός μέσα στον κόσμο» (Berry) ν’ αποτελεί τη «σύσμιξη ονείρου και πράξης» που μας βοηθεί «να παντρευόμαστε τα πράγματα εν ονόματι των πραγμάτων και όχι του εαυτού μας» (Πεντζίκης).

Ο στιβαρός ερευνητής, με την φιλόπονη εργασία του, καθιστά οικείο τον «ενιαίο πολλαπλασιασμό», Αυτόν που γίνεται πολλά παραμένοντας Ένας, καθώς υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο αναπαρθενεύοντας με Αγαθότητα όλο τον κόσμο.
Κυριάκος Χαραλαμπίδης