Στην Ελλάδα, από τα τέλη κιόλας του 19ου αιώνα, καλλιεργείται μια σύγχυση: η αγωνία για εκσυγχρονισμό της χώρας στο επίπεδο των ευρωπαϊκών χωρών συχνότατα μεταφράζεται σε βίαιο ή, το λιγότερο, πρόχειρο εκμοντερνισμό, δηλαδή σε απλή μίμηση του εκάστοτε «μοντέρνου» από τις συλλογικές νοοτροπίες και τα ήθη.
Στη σχετικά αθώα εποχή της αυγής του μεσοπολέμου η Εύα Πάλμερ, ηγερία του ?γγελου Σικελιανού, ικέτευε τους Έλληνες να είναι ο εαυτός τους: να μην πιθηκίζουν τη Δύση στην τέχνη, στην επιχειρηματικότητα, στη μόδα. Οι τρεις διαλέξεις που έδωσε τον Φεβρουάριο του 1921 πάνω στα σχετικά θέματα, ενώ εκπορεύονται από μια αριστοκρατική αντίληψη που συνδέει την ελληνικότητα αποκλειστικά με την αρχαία και βυζαντινή παράδοση, αγγίζουν με τόλμη και πάθος τον πυρήνα ενός κοινωνικού φαινομένου το οποίο στις μέρες μας είναι -δυστυχώς- κοινός τόπος.