Η ανάπτυξη της χώρας ακολούθησε και ακολουθεί βραδείς ρυθμούς λόγω των διαρθρωτικών και οργανωτικών αδυναμιών της Δημόσιας Διοίκησης.
Το πρόβλημα εμφανίστηκε από την εμφυλιακή περίοδο. Έγιναν, κατά καιρούς προσπάθειες για την αντιμετώπισή του. Όλα όμως τα μέτρα που ελήφθησαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις απέβησαν αλυσιτελή. Τούτο γιατί ήσαν συμπληρωματικά, αποσπασματικά, συγκυριακά, πυροτεχνηματικά και κατά κανόνα δημαγωγικά, εκινούντο δε σε ένα σύστημα αναξιοκρατίας, μετριοκρατίας, νεποτισμού ωχαδελφισμού, αδιαφορίας και ατιμωρησίας.
Έχει εμπεδωθεί ένα κράτος όπου κυριαρχεί η πολυνομία, η αχρησία, ή η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, η γραφειοκρατία, η διάχυση ευθυνών, η πλημμελής λειτουργία ή η ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών που αναγκάζουν τον πολίτη, για την ικανοποίηση νομίμων αιτημάτων του, να καταφεύγει, όπως πολλοί άλλου συμπολίτες του, στο χρηματισμό του κρατικού οργάνου.