«Η κυρία Χρυσικοπούλου, αποφάσισε να συνθέσει τις αντιθετικές απόψεις για τον Καραγκιόζη σ' ένα διαλεκτικό ερμηνευόμενο όλον. Τον είδε αφενός ως φορέα της ιστορικής εμπειρίας μιας συγκεκριμένης, οικονομικά υπανάπτυκτης κοινωνίας, όπου οι ταξικές διαφορές υπάρχουν εντονότατες, χωρίς όμως και να συνειδητοποιούνται ανάλογα από τους πολίτες (ακριβώς εξαιτίας της υπανάπτυξης), αφετέρου ως εκφραστή και διαχρονικών και διατοπικών θεμελιωδών αναγκών του ανθρώπου· δηλαδή ζήτησε να συγκεράσει την ιστορική με την ανθρωπολογική διάσταση. Προσπάθησε, όπως λέει, να συνθέσει το λόγο του Καραγκιόζη, -«με βασικό κριτήριο ανάλυσης τις αντιθέσεις»-, τόσο με την ιστορία της κοινωνίας, όπου αυτές «αποκτούν το νόημά τους», όσο και με ανθρωπολογικές αναφορές (όπως τις δίνει, σημαντικά διαφοροποιούμενη ως προς αυτό από την ιστορία, η λαογραφία)».