Το αυτοκίνητο, σήμα και σύμβολο του μοντερνισμού, φορέας αποκαλυπτικών εμπειριών, το αγαθό που τόσο "λαχταρούσε" ο Οδυσσέας Ελύτης, εργαλείο με το οποίο προπολεμικά, ο ποιητής και οι φίλοι του "έτρωγαν τα χιλιόμετρα" με βουλιμία, κυριολεκτικά αλώνιζαν όλη την Ελλάδα, γίνεται το 1940 ένα από τα μέσα μεταφοράς στη ζώνη των πολεμικών επιχειρήσεων, εκεί όπου έδρασε και χάθηκε ο ανθυπολοχαγός Χάρτης, πιθανόν ο Χαμένος Ανθυπολοχαγός.
Το παρόν δοκίμιο, αξιοποιώντας ανέκδοτα -μέχρι σήμερα- στοιχεία από τις προσωπικές σημειώσεις Χρονολογίου του ποιητή, εκτός από τις διαδρομές του εν καιρώ ειρήνης, παρακολουθεί και τις μετασταθμεύσεις του κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, επιμένοντας στα δίκτυα μεταφορών και τη σημασία τους και στην προσπάθεια του έφεδρου ανθυπολοχαγού Οδυσσέα Αλεπουδέλη να "ιδεοφορήσει", μέσω του έργου του.
Το αυτοκίνητο, για τον εποχούμενο Ελύτη, σε βγάζει "όπου να 'ναι". Μοναδική προϋπόθεση, το έδαφος να είναι η Ελλάδα...