Στο φωτογραφικό αυτό λεύκωμα και ιδιαίτερα στον πρόλογο της Νίνας Κασσιανού διαφαίνεται και αναδεικνύεται η σχέση του Σπύρου Μελετζή με την περιοχή που ουσιαστικά επισφράγισε ολόκληρη τη φωτογραφική του πορεία.
Ο Μελετζής, στην προσπάθειά του να καταγράψει τα στοιχεία που συνιστούν την ιδιαίτερη εικόνα του τόπου και προβάλλουν την ταυτότητά του, δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη φωτογραφική μέθοδο που είναι σαφώς επηρεασμένη από το κλίμα της εποχής. Δύο από τα στοιχεία αυτής της μεθόδου ήταν η εξιδανίκευση τοπίων και ανθρώπων και η γραφική καταγραφή τους. Στον Μελετζή, βεβαίως και λόγω ιδιοσυγκρασίας, τα στοιχεία αυτά αναδείχθηκαν μέσα από ένα κράμα επικού και λυρικού ύφους, εμποτισμένα με αισιοδοξία. Στο βιβλίο παρουσιάζεται η εικόνα μιας εποχής που έχει πια χαθεί και που δύσκολα ανιχνεύεται σήμερα. Ταυτόχρονα αναδεικνύονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας ενός σπουδαίου φωτογράφου, το πάθος και η μαχητικότητα ως πηγή ελευθερίας, η ομορφιά και η ζωντάνια ως συστατικό ενός πλούσιου εσωτερικού κόσμου και, τέλος, η υπεράσπιση της ιδεολογίας ως πλούτος ζωής.