To τελευταίο κόκκινο πεύκο που στεκόταν σε αυτή τη γη επί τριακόσια χρόνια, κόπηκε το 1908 από το κέντρο του νησιού Mανιτού, στη μέση της λίμνης μας. Τα ψάρια αναζήτησαν βαθύτερα νερά για να αποφύγουν τους κορμούς που κάλυπταν την επιφάνεια της λίμνης, σαν μια κολλώδης μάζα. H αρκούδα είχε φύγει προ καιρού, αλλά τώρα μας άφησαν και τα ελάφια. Τους ήταν δύσκολο να μας βλέπουν να πνιγόμαστε στη σκόνη που σκέπαζε τα πάντα. Το 1918 πέθανε το τελευταίο βουβάλι, όχι από όπλο ή βέλος, αλλά από αφόρητη μοναξιά. Τώρα κανείς δεν πιστεύει ότι κάποτε υπήρχαν βουβάλια σ’ αυτή τη γη.

Ζούμε στα δάση, γιατί έτσι μάθαμε. Μείναμε μόνοι με τους θάμνους και, όταν σταθήκαμε γυμνοί, αποκαλύφθηκε ποιοι ήμασταν αληθινά.

Ο μόνος τρόπος για να σκοτώσεις έναν Ινδιάνο είναι να σκοτώσεις πρώτα το άλογό του. Τώρα πια δεν κερδίζεις τίποτα σκοτώνοντας έναν νεκρό Ινδιάνο…