Το βιβλίο παρουσιάζει τις δραστηριότητες των Ελλήνων στις ρουμανικές χώρες κατά την περίοδο 1670-1714, σε μια περίοδο δηλ. όπου ένα πλήθος Ελλήνων λόγιων, κληρικών, καθηγητών, εμπόρων κατέφθασαν εκεί και ανέπτυξαν ένα πλήθος δραστηριοτήτων. Δημιουργήθηκε έτσι ένα είδος Νεοελληνικής Αναγεννήσεως κατά τον καθ. Ν. Σβορώνο, αφού οι Ελληνες ίδρυσαν περί το 1690 την Πριγκηπική Ακαδημία του Βουκουρεστίου, ένα ανώτατο εκπαιδευτήριο με σαφή την ελληνική επίδραση, τυπογραφεία, εργαστήρια αντιγραφής χειρογράφων. Στη Βλαχία κατέφθαναν επίσης πολλοί λόγιοι που δίδασκαν στην Ακαδημία αυτή, μετέφραζαν στην ρουμανική γλώσσα έργα της πατερικής και κλασικής γραμματείας και διοχέτευσαν το ελληνικό πνεύμα στις ρουμανικές χώρες. Στενές ήταν οι σχέσεις των εντοπίων ηγεμόνων, με βυζαντινή καταγωγή οι περισσότεροι, με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Ετσι δικαιολογούνται μάλιστα τα εκατοντάδες χειρόγραφα που φυλάσσονται σήμερα στην Ρουμανία.
Ο συγγραφέας του βιβλίου στηρίχτηκε στα χειρόγραφα και έγγραφα των ρουμανικών αρχείων και έδωσε έτσι μια εικόνα του Ν. Ελληνισμού στην κρίσιμη αυτή περίοδο.