Το βιβλίο αυτό είναι μια ξαγόρευση. Μυχοί αγκουσεμένοι κι ανταροδαρμένοι από έντονα βιώματα, ευφρόσυνα ή τραυματικά, μυχοί, μοιραίο πεδίο μιας αβυσσαλέας αμάχης ιδεολογικών και βιοφιλοσοφικών, γαύρων μονομαχιών. Οι στίχοι της συλλογής, ανάγλυφα κι αμάλαγα, ιστορούν -με τον άπαντα ανυπόκριτο του πλάστη ποιητή- λυρισμό, ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό, ετερόκλητο κι ανεμοσύναχτο, μιας πολυδαίδαλης, παρδαλής θεματολογίας που ετούτο ακριβώς τους το ιδίωμα συναρμόζει έντεχνα το κάλλος τους αλλά και συνάμα την ασκήμια τους: Προσώπατα του κοσμικού περίγυρου, με σμιλεμένη κι ακράτη προσωπικότητα κι ανθρωπιά, αυτόφωτοι φιλόσοφοι νόες που τοξεύουν ολούθε μια λιόφωτη ανάβρα π’ αναρριγεί τις εσώτατες νευρές του ποιητή και τις συγχορδίζει σ’ έν’ αβρό στιχολογίας αρμάθιασμα. Το ελληνικό τοπίο με τις έναυλες ηχοβολές των φλοίσβων του Αιγαίου να πλαντάζουν με μάνητα πα στα προπατορικά ράχτα αναδύοντας μέσαθε τους γόους των προγονικών πνευμάτων και μαγγανεύοντας τα ψιλοπελέκητα αισθητήρια του ποιητή που βηματίζει κι ακρολογιέται τις άταφες του παρελθόντος βοές να στοιχειώνουν τη γλαυκή αιθρία. Η τυραννιστική έγνοια της μικρής, τουρκοκουρσεμένης πατρίδας, βίγλ’ ακριτική βυζαντινών απελατών που ασπαίρει ξαμολώντας εφιαλτικές οιμωγές σαν αντηχούν στους κυπριώτικους όχτους της οι έσχατες ελληνόφωνες αντιλαλιές. Η πανώρια κι αγέραστη Ήβη που κατακλυσμιαία ανταρεύει του αντρός τα ψυχόρμητα. Που σαν αδυνατεί να της παλαμίσει το θροφαντό βυζί, τη μεταπλάθει σε ανάπαιστο μαλθακό, σε χρώμα, σε γλυπτό, σε μέλος, σ’ άφταστο νείρατο κι Άρπυιας λιμασμένο εφιάλτη. Συμβάντα απ’ την ελληνική ιστορία και μυθολογία, αλλά και τη θύραθεν, παγκόσμια πλοκή των γεγονότων, π’ αναδίδουν έν’ ατίμητο δίδαγμα κι ένα κίνημα ηθοπλαστικό, χάσικο αχάτη, στέρεο κι αταλάντευτο δοιάκι στης ζωής το πλώρισμα. Που φασγάνεψαν τις πλαστουργικές αρτηρίες του ποιητή και δέησε να τις συναρμόσει μουσικότροπα σε στίχους, ίδιος του Βαγγελίου διδάχος και πρωτοκήρυκας. Ετούτα όλ’ αραδιαστά έχει χαραγμένα η ποιητική συλλογή "Μνημοσύνης απόστιχο" και πάσχει να τραντάξει και να συγκινήσει τις εσώτατες, συναισθηματικές κόρδες του αναγνώστη. Να τον ξεπορθμήσει -όσην ώρα θα το βαστά και θα τ’ αναγνώθει- σ’ έναν βακχεμένο, λυσίπονο όρμο που θα του δαψιλέψει μια ζείδωρη αναπνιά να κάμει ανάκαρα να ξενετάρει του βίου το ημερήσιο πάλαιμα. Τώρα, αν το καταφέρει, ο αναγνώστης θα κρίνει. Κι ας το τυλιγαδιάσει να το ξαμολήσει προσάναμμα στη στια του. Ίσως θα χρησιμέψει σε κάτι με το επιθανάτιό του λαμπάδιασμα.