Το βιβλίο «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;» λοιπόν είναι μια ιστορία σχετικά με το γιατί πρέπει όλοι να ενδιαφερθούμε για το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη ζωτικότητα των Ελλήνων και στην ατολμία εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τη διάσωση των Ελλήνων, ανάμεσα στη σαφήνεια και το σφρίγος των πρώτων και την ασάφεια και την ανιαρότητα των δεύτερων.

Ωστόσο, δεν πρόκειται για άλλη μία ανάλυση (ακαδημαϊκή ή λαϊκή) της παρακμής του θεσμού του Πανεπιστημίου. Ούτε πρόκειται να βρείτε εδώ μια άμεση εμπλοκή στους πολέμους περί πολιτισμού.

Αυτά τα πολύ σοβαρά βιβλία -φιλοσοφικές πραγματείες και δημοσιογραφικές αποκαλύψεις- έχουν ήδη εκδοθεί. Ίσως υπερβολικά πολλές φορές. Μετά την έκδοση του βιβλίου του Άλαν Μπλουμ «Το κλείσιμο του αμερικάνικου νου» («The Closing of the American Mind») τo 1987, τόσο η δικαιολογημένη αγανάκτηση όσο και το ιδιοτελές «βιτριόλι» που συχνά συνοδεύονται από στατιστικές που θυμίζουν κάπως τις κοινωνικές επιστήμες, έχουν ως στόχο τον μοντερνισμό γενικώς και ιδιαιτέρως τη φιλελεύθερη ιδεολογία που έχει διαποτίσει την ανώτατη εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες.Εδώ όμως ενδιαφερόμαστε για τη συμπεριφορά και την παιδεία μάλλον του κλασικιστή παρά για την πολιτική στάση του.

Αν επικρίνουμε την τρέχουσα ιδεολογία και θεωρία, δεν είναι επειδή απλώς διαφωνούμε πολιτικά, αλλά περισσότερο εξαιτίας της προσποίησης και της υποκρισίας, του μεγάλου χάσματος μεταξύ όσων λένε τώρα οι κλασικιστές και όσων κάνουν, επειδή τέτοιες μεθοδολογίες πολύ λίγο συμβάλλουν στο να κινήσουν το ενδιαφέρον των αναποφάσιστων φοιτητών ή του κοινού για τους αρχαίους Έλληνες και επειδή δεν έσωσαν αλλά βοήθησαν να καταστραφούν οι κλασικές σπουδές λίγο πριν από τη δωδέκατη ώρα τους