«Πώς να γράψει κανείς ιστορίες που στο τέλος καταλήγουν σχεδόν πάντα στον θάνατο, σε φόνους, σε εκτελέσεις, στην πείνα, στους θαλάμους αερίων και στην αγχόνη; Ιστορίες που δεν είναι επινοημένες, και στις οποίες δεν επιτρέπεται στον συγγραφέα να επινοήσει το παραμικρό; Πρόκειται επομένως για αντι-ιστορίες, διότι εκείνοι που τις ανέβασαν επί σκηνής είχαν μοναδικό σκοπό να βάλουν τέλος στην Ιστορία, όπως άλλωστε και σε όλες τις ιστορίες. Πώς να τα αφηγηθείς χωρίς να καταπλακωθείς από το βάρος τους ή δίχως να ακουστείς αναξιόπιστος και καθησυχαστικός; » Ο Βάντερ ανέδειξε το ζήτημα της αφήγησης, της άρθρωσης του λόγου υπό αυτές τις συνθήκες, εν γένει, σε κατεξοχήν κίνητρο του βιβλίου του. Από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο στοχάζεται πάνω στις προϋποθέσεις της ανθρώπινης γλώσσας, της εξομολόγησης και της συνομιλίας ».

Κρίστα Βόλφ