Στο βιβλίο αυτό γίνεται η απόπειρα μίας κριτικής γενεαλογίας των "Θέσεων για την ιστορία" του Walter Benjamin.

 

Χωρώντας από τη βασική αφετηρία της αξίωσης του Διαφωτισμού από τον Immanuel Kant, ότι το ανθρώπινο ον πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί τις δικές του δυνάμεις για να χειραφετηθεί, η ανάλυση προχωρά στον Schiller, τον Goethe και τον Hegel αναλύοντας τόσο λογοτεχνικά όσο και φιλοσοφικά εγχειρήματα αναφορικά με την ανθρώπινη ιστορία. Ακολούθως αναλύονται διεξοδικά οι δύο μεγάλες κριτικές συλλήψεις του 19ου αιώνα για την ιστορικότητα: αφενός του Marx, ως μία βαθυδομική θεωρία της ανθρώπινης χειραφέτησης, και αφετέρου του Nietzsche, ως μία οντολογική κριτική στις ιστορικές επικαλύψεις και στρεβλώσεις της ανθρώπινης ταυτότητας. Τέλος, εξετάζεται πώς οι αναφερθείσες κλασικές αντιλήψεις συνδυάζονται στο έργο του Benjamin με αισθητικές και θεολογικές προσεγγίσεις, χρησιμοποιώντας επίσης σχετικά πρόσφατες ανακαλύψεις της αντίστοιχης έρευνας. Η έρευνα κλείνει με μία διεξοδική αναδρομή στο ζήτημα της ιστορικής βίας, όπως αυτό δεν έχει πάψει να απασχολεί την σύγχρονη ανθρωπότητα.