Το ερώτημα "αν υπάρχει θεός" είναι πολλαπλά άτοπο.
Κατά πρώτον, για τη θεολογική, και ειδικότερα τη χριστιανική σκέψη, καθώς εκείνη προσεγγίζει τον θεό λατρευτικά και υπερβατικά, δίχως ενδιαφέρον ανάπτυξης επιστημονικής επιχειρηματολογίας, προς απόδειξη μιας ακράδαντης γι' αυτήν βεβαιότητας.
Περαιτέρω είναι άτοπο το ερώτημα τούτο και για τον πιστό, αφού εκείνος ακράδαντα νιώθει την ευλογία του θεού, ως πραγματικότητα της δικής του ύπαρξης, και με εμπιστοσύνη δέεται να του σταθεί η θεία χάρη σκεπή και προστασία του ίδιου και των αγαπημένων του.

Είναι άτοπο το ερώτημα επιπροσθέτως και για όποιον ευθέως διακηρύσσει την αποξένωσή του από τον θρησκευτικό χώρο, αφού αυτή η τοποθέτησή του δέν του αφήνει περιθώρια για σχετικές συζητήσεις.
Είναι ακόμη άτοπο το ερώτημα για την ύπαρξη ή ανυπαρξία του θεού και για όποιον νιώθει μεν κάποτε κάποια αόριστη συγκίνηση για το υπερβατικό, όμως δίχως ν' ανακουφίζεται με όσα αρνητικά πρόσφεραν κάποιοι θρησκευτικοί λειτουργοί διαμέσου των αιώνων, με καθόλου σπάνιο το αποτέλεσμα, κάποιες ευαίσθητες συνειδήσεις να θέλουν να "συναντήσουν" τον θεό, δίχως όμως να τον βρίσκουν.

Με την παραδοχή της έλλειψης δεσμευτικών αποδείξεων, όποιος επιμένει ν' αναζητεί άλλες ενδείξεις ή τεκμήρια της ύπαρξης ή ανυπαρξίας του θεού, θα πρέπει κατ' ανάγκη ν' αρκεστεί σε μαρτυρίες και συλλογισμούς, των οποίων η αξιοπιστία, από τη φύση του πράγματος, δέν μπορεί να είναι δεσμευτική για άλλους.