Αξιοσημείωτες πτυχές των γεγονότων του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 πρέπει να καταγραφούν, για να αποτελέσουν, εκτός από στοιχεία πληροφόρησης, παραδείγματα διδαχής για αποφυγή λαθών από τις μελλοντικές γενιές. Ο κυπριακός ελληνισμός, όπως και ο ελληνισμός γενικότερα, στην πορεία της μακραίωνης ιστορίας του, μεγαλουργεί κάποιες φορές κάνοντας και τους πέραν του ελληνικού έθνους να τον θαυμάζουν και να τον σέβονται. Είναι όμως και κάποιες φορές που με τις πράξεις, τις παραλήψεις, την αφροσύνη και την αμέλεια το ελληνικό έθνος οδηγείται στην ατίμωση και στην καταστροφή.
Τον Ιούλιο του 1974, άφρονες, ανέντιμοι, κοντόφθαλμοι και εγωιστές, Ελλαδίτες αλλά και Ελληνοκύπριοι, οδήγησαν τον κυπριακό ελληνισμό στην ταπείνωση, στην εξαθλίωση και στην καταστροφή. Προκάλεσαν το μεγαλύτερο εθνικό έγκλημα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, παραδίδοντας σχεδόν αμαχητί, αφού αυτά ήταν τα άνομα σχέδια που ακολουθούσαν, το 40% της ελληνικότατης Κύπρου στην Τουρκία.