Η μυρωδιά του ψωμιού που οι Γεωργιανοί προσφέρουν σε Πόντιους πρόσφυγες, ο ήχος της καμπάνας που ακούγεται από τον πρώτο χριστιανικό ναό χτισμένο από Έλληνες στο Βατούμ υπό την οθωμανική ακόμα κυριαρχία, η ευγνωμοσύνη των εξαντλημένων από τις κακουχίες Γεωργιανών δοκίμων που βρίσκουν καταφύγιο στην Αθήνα, το μυστικό ενός Έλληνα αξιωματούχου που σώζει εκατοντάδες ψυχές, ένα τηλεγράφημα συμπαράστασης Γεωργιανών φοιτητών προς τους Έλληνες που φτάνει στον παραλήπτη του 125 ολόκληρα χρόνια μετά την αποστολή του…

Οι συγκινητικές ιστορίες του παρόντος βιβλίου επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι ιστορία δεν σημαίνει μόνο γεγονότα. Ιστορία χωρίς τα συναισθήματα όλων εκείνων των ανθρώπων που τη δημιούργησαν και πρωταγωνίστησαν σε αυτήν ίσως και να μην υφίσταται.

«Δεν θα το πίστευα ότι θα φιλούσα ξένο χώμα. Και όμως, εχθές ασπάστηκα τις μεγαλειώδεις πέτρες της Ακρόπολης!» διαβάζουμε στο ημερολόγιο ενός υψηλόβαθμου Γεωργιανού στρατιωτικού που, έχοντας ως στόχο του την οργάνωση της αντισοβιετικής επανάστασης, ανεβαίνει στην Ακρόπολη για να πάρει θάρρος. Τι κι αν λίγους μήνες αργότερα καταδικάζεται σε θάνατο;