Εδώ και πολλά χρόνια έγινε συνήθεια να μιλούμε για «το έπος της αντίστασης 1941-1944» και για τις διώξεις που υπέστησαν αργότερα όσοι με τους αγώνες τους έγραψαν αυτό το έπος. Όμως στα περισσότερα σχετικά βιβλία οι απλοί άνθρωποι που συμμετείχαν σ' αυτό το έπος εμφανίζονται μόνον ως αριθμοί και όνομα έχουν μόνον οι τότε ηγέτες ή όσοι και όσες έμελλε αργότερα να γίνουν γνωστά στελέχη. Ποιοι ήταν όμως οι χιλιάδες αγωνιστές και ποιες οι χιλιάδες αγωνίστριες αυτού του αγώνα που μάτωσαν, που βασανίστηκαν, που έχασαν τις οικογένειες τους, που κατέφυγαν στην προσφυγιά, που θυσίασαν τη ζωή τους; Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά τους στην καθημερινή ζωή, πώς σκέφτονταν, πώς αντιδρούσαν στην αδικία, ποια ήταν τα κίνητρα τους για να κάνουν αυτή ή την άλλη επιλογή; Τέτοια ερωτήματα δεν τίθενται συχνά από τους επαγγελματίες ιστορικούς και όσες φορές τέθηκαν τα τελευταία χρόνια οι απαντήσεις των ιστορικών δεν ήταν τίποτε άλλο από κατασκευές επιστημόνων που όχι μόνον δεν γνώριζαν αλλά ούτε ήταν σε θέση να αισθανθούν όσα εκείνη την εποχή χαρακτήριζαν εκείνους τους ανθρώπους. Το χρονικό του Κόλια Αμοιρίδη έρχεται να καλύψει αυτό το κενό, παρόλο που ο συγγραφέας του δεν ξεκίνησε τη συγγραφή του με τέτοιες φιλοδοξίες, αλλά ξεκίνησε με μόνο κίνητρο -πόσο χαρακτηριστικό κι αυτό για τον ίδιο και τη γενιά του!- το καθήκον που αισθανόταν ότι είχε απέναντι σε όσους πρόσφεραν και πλήρωσαν ακόμη και με τη ζωή τους και απέναντι στη νέα γενιά που έχει δικαίωμα να γνωρίζει...