Με το νόμο 1586/1942 η Ελλάδα αποζημίωνε τους Γερμανούς υπηκόους, "δια πάσας τας λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων... επί ελληνικού κρατικού εδάφους προξενηθείσας ή προξενουμένας έτι ζημίας". Πληρώναμε αποζημιώσεις αμέσως και τοις μετρητοίς επειδή μας λεηλατούσαν, επειδή μας στερούσαν την επόμενη μέρα. Επί 50 χρόνια μετά η Δημοκρατική Γερμανία αρνείται ακόμα και αυτά τα χρήματα να μας επιστρέψει.

Τον ίδιο χρόνο ο γ. διευθυντής του υπ. οικονομικών έγραφε σε έκθεσή του "Δεν έχομεν νόμισμα. Η παραγωγή διαρκώς πίπτει. Αι τιμαί υψώθησαν εις αφάνταστα επίπεδα. Λιμώττομεν. Ασθενούμεν. Η θνησιμότης αυξάνει απειλητικός. Εκφυλιζόμεθα βαθμιαίως, υλικώς τε και ηθικώς". Αυτή η Ελλάδα του λιμού, της απειλητικά αυξανόμενης θνησιμότητας και του εκφυλισμού πίστωνε τους επιδρομείς της.

Το 1962 η Ελλάδα, υπό την πίεση των Δυτικών ΜΔ με προεξάρχουσα τη Δ. Γερμανία, αναγνώρισε εις το ακέραιον την ονομαστική αξία των προπολεμικών της δανείων. Από την άλλη πλευρά η Γερμανία, από τις μέχρι το 1939 καταθέσεις στο έδαφός της, επέστρεψε το 13,5 % και σε σπάνιες περιπτώσεις το 20 %. Τα υπόλοιπα τα κρατούσε για την ανασυγκρότησή της!!!

Στη δίωξη όμως των εγκληματιών του πολέμου φανήκαμε... αμείλικτοι. Από το τέλος του πολέμου μέχρι το 1959 υποβλήθηκαν 911 μηνύσεις για δίωξη εγκληματιών πολέμου. Από αυτούς δικάστηκε μόνον ΕΝΑΣ και αυτός αθωώθηκε.

Όπως προκύπτει από το πόρισμα της προανάκρισης της εισαγγελίας του Bochum για έναν αξιωματικό που είχε λάβει μέρος στην επιχείρηση των Καλαβρύτων, "τα αντίποινα ήταν αναγκαία και επιτρεπτά από το διεθνές δίκαιο, ώστε να αναγκαστούν οι αντίπαλοι, δηλαδή οι αντάρτες, να τηρήσουν το διεθνές δίκαιο... επομένως δεν είναι παράνομη και η καθ' οιονδήποτε τρόπο συμμετοχή σ' αυτά". 

Δηλαδή το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, οι σφαγές της Βιάννου, του Διστόμου και τόσες άλλες ήταν σύννομες και αναγκαίες κατά το διεθνές δίκαιο! Απομένει να ζητήσουμε συγνώμη από τη μετακατοχική Γερμανία για την κατοχική λεηλασία, τις ομηρίες, τις σφαγές... και όχι να ζητάμε επανορθώσεις, αποζημιώσεις και την επιστροφή του ΚΔ. (σ. 267-269).