Στο διάστημα των τελευταίων πενήντα ετών της ιστορίας του κλάδου του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου, η νομοθετική και η δικαστηριακή πρακτική πολλών χωρών, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, αρχίζουν να επηρεάζονται από νέες μεθόδους επίλυσης των διασυνοριακών διαφορών ιδιωτικού δικαίου, κύρια χαρακτηριστικά των οποίων είναι ο υπερτονισμός του ρόλου του δικάζοντος δικαστή και η λιγότερο ή περισσότερο διακριτική μεταχείριση του εθνικού σε βάρος του αλλοδαπού δικαίου.

Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις υπό τις οποίες λειτουργούν οι νέες αυτές τεχνικές επιλογής του ημεδαπού δικαίου στις διαφορές ιδιωτικού διεθνούς δικαίου, τους λόγους παραμερισμού της αλλοδαπής lex causae και τέλος τα αποτελέσματα της υπερίσχυσης του εθνικού δικαίου σε έναν κόσμο αυξανόμενων διεθνών επαφών και παγκοσμιοποίησης κανόνων σύγκρουσης.

Με γνώμονα τις προτεραιότητες που κατέγραψε η πρακτική εφαρμογή του δικαίου των συγκρούσεων νόμων και όχι τις διάφορες θεωρητικές κατηγορίες, η έρευνα εστιάζεται σε εκείνες τις τεχνικές επιλογής του εθνικού δικαίου οι οποίες απασχολούν περισσότερο την ημεδαπή έννομη τάξη. Ρίχνοντας φως στην ελληνική νομολογία ιδιωτικού διεθνούς δικαίου από τη θέση σε ισχύ του ελληνικού Αστικού Κώδικα έως σήμερα, το παρόν εγχειρίδιο καταδεικνύει τον πραγματικό ρόλο του δικάζοντος δικαστή, στο πλαίσιο της αντίστοιχης εθνικής νομοθεσίας και θεωρίας των συγκρούσεων νόμων. Η παράλληλη μελέτη δεδομένων της αλλοδαπής θεωρίας και πράξης παρέχει τις «συντεταγμένες» του χώρου, εντός του οποίου εξελίσσεται η ελληνική πραγματικότητα και επιτρέπει, σε συνδυασμό με τις θέσεις της ελληνικής επιστήμης, την αξιολόγηση του φαινομένου και τη διατύπωση γενικότερων συμπερασμάτων.