Το Μνημόνιο των 135 δισ. ευρώ, που συνήψε η κυβέρνησις Γ. Α. Παπανδρέου με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τον Μάιον του 2010, έθεσεν ουσιαστικώς την Ελλάδα υπό πλήρη και αυστηρά αμερικανοευρωπαϊκή κηδεμονία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που χάνει η χώρα την εθνική της ανεξαρτησία. Τα μισά χρόνια της νεωτέρας ιστορίας του το ελληνικό κράτος ευρίσκετο εις κατάστασιν αμέσου ή εμμέσου στάσεως εξωτερικών πληρωμών. Ποτέ, όμως, εσωτερικής χρεοκοπίας, όπως την τελευταία ­οκταετία.

Η χώρα χρεοκόπησε αφ' ότου εγκατέλειψε το εθνικό της νόμισμα, την δραχμή, το 2002, και απεδέχθη το ευρώ (δηλαδή το γερμανικό μάρκο στην ισοτιμία των 170 δραχμών). Έκτοτε, ενώ έχασε το 35% της ­ανταγωνιστικότητος, η χώρα εδανείσθη άνω των 250 δισ. ευρώ, με ­αποτέλεσμα το συνολικό χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) να φθάσει τα 442 δισ. ευρώ, ήτοι το 192% του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος του 2009.

Ολόκληρο το ελληνικό χρέος οφείλεται τώρα προς το εξωτερικό. Στα ύψη που έχει φθάσει είναι αδιατήρητον, ακόμη κι εάν περικοπεί (haircut) κατά 50%. Υπό συνθήκας συρρικνώσεως του εθνικού εισοδήματος δεν παράγονται πόροι 75 δισ. ευρώ ετησίως, αναγκαίοι διά την εξυπηρέτησι του εξωτερικού χρέους. Συνεπώς, χρειάζεται η αναδιαπραγμάτευσις της εξοφλήσεως του χρέους με τους ξένους πιστωτές, εις βάθος μιας 35ετίας, με επαναφορά της δραχμής και ανάκτησι της ­εθνικής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή της χαμένης εθνικής κυριαρχίας.
Μόνον έτσι θ' αποφευχθούν η εκτεταμένη ανεργία, η εθνοφθόρος μετανάστευσις και η κοινωνική σύγκρουσις.