Δεν είναι ανάγκη πλέον να κρυφθώ / Είμαι στην Ανδρο».

«Κρατώ στο χέρι μου ένα κογχύλι και λέγω μέσα μου Ανδρος-Υδρούσα. [...] Είμαι ταξιδευτής και επιστροφεύς. Φέρνω στην Ανδρο το παιδί μου. Το όνομά του είναι Λεωνίδας. Είναι γερό και πράο. Η ημέρα είναι πανηγυρική. Ο ήλιος λάμπει. Ο αήρ μυρίζει από ανθούς πορτοκαλιάς και λεμονιάς. Το πέλαγος φρικιά. Κορυδαλλοί διασχίζουν τον αιθέρα. Η νήσος αγάλλεται. Η καρδιά μου σκιρτά. Εις την ψυχήν μου τρίζουν και ηχούν βοερά πτερά μεγάλων αρχαγγέλων. Αίφνης από τα σπλάχνα μου ανέρχεται μια φωνή και μέσα σε φως απόλυτον κραυγάζω: "Ανδρος-Υδρούσα, Χαίρε!"