Στον εικοστό πρώτο αιώνα, η επιθυμία για κοινοποίηση προσωπικών στιγμών κερδίζει συνεχώς έδαφος, υπερβαίνοντας, πολλές φορές, την επιθυμία για διασφάλιση της ιδιωτικότητας που χαρακτήριζε παλαιότερες εποχές. Η ναρκισσιστική αυτοπροβολή, μέσω των social media και της selfie φωτογραφίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σταδιακά εξοστρακίζει τον παρατηρητή Big brother και καθίσταται ο ίδιος, έστω και πρόσκαιρα, κυρίαρχος της δημόσιας εικόνας. Η προσωπογραφία λοιπόν, χωρίς να έπαψε ποτέ να υπάρχει ως καλλιτεχνικό είδος, επαναφέρει ζητήματα απεικόνισης του εαυτού και του άλλου και θέτει νέα ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο της ως επικοινωνιακού μέσου. Επομένως, κρίνεται σημαντική η μελέτη της έννοιας και των ειδών της προσωπογραφίας, ανάλογα με τα μέσα ή τα υλικά δημιουργίας της, της εικαστικής προσέγγισής της στις διάφορες περιόδους της Ιστορίας της Τέχνης, των διαφορετικών μορφών της και των θεματικών που προκύπτουν από αυτές. Στο ίδιο πλαίσιο, είναι σημαντική η διερεύνηση του ρόλου του καλλιτέχνη αλλά και της μορφής ή του ρόλου του υποκειμένου που εγγράφει στο τέχνεργό του. – Eυαγγελία Διαμαντοπούλου