Κείµενα γραµµένα µε µία και µόνη οδηγία: να µπορούν να διαβαστούν από κάποιον ενώ κρέµεται από µια χειρολαβή στο τρόλεϊ.

«∆έχτηκα µε χαρά την πρόκληση, περίεργος να δω εάν µπορούσα να κερδίσω το στοίχηµα της απλότητας και της αµεσότητας, να κοινωνικοποιήσω το γράψιµό µου, να απλοποιηθώ. Είχα όµως κι εγώ έναν όρο, να γράφω µόνο για πράγµατα που µε αφορούσαν προσωπικά, που µου µιλούσαν και µ’ έκαναν να θέλω να τα µοιραστώ. Κοιτώντας πίσω, επιβεβαιώνεται πως µε αφορούν οι ξένοι, οι αλλότριοι κάθε τύπου και οι κόσµοι που φέρουν εντός τους, ότι ταξιδεύοντας αλλάζω µέγεθος και διευρύνοµαι, ότι η φύση έχει πρόσωπο και ότι, όταν καταφέρνω ν’ αφήνω στην άκρη τις προσδοκίες µου, να κινούµαι χωρίς σενάριο, ο κόσµος ξαναγίνεται καινούργιος.

∆εν ξέρω αν βρέθηκε κάποια χρυσή τοµή ανάµεσα στη δηµοσιογραφία (το χρονογράφηµα;) και τη µαρτυρία».