Στα χρόνια που οι Έλληνες χωρίζονταν σε δεξιούς και αριστερούς, σε αντάρτες και χίτες, στα χρόνια που οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν ακόμα για τον έρωτα, που οι πρόσφυγες έδιναν τα χρυσάφια και τα ασήμια τους για μια κούπα ξινόγαλο και που τα τσακάλια κατέβαιναν λυσσασμένα από το βουνό ντάλα μεσημέρι και χύνονταν στους τσομπάνηδες... Στα χρόνια εκείνα πέρασαν άνθρωποι που η ζωή τους άξιζε να γίνει βιβλίο. Άνθρωποι που μεγαλούργησαν μέσα από τη φτώχεια, που μικροψύχησαν μέσα από τα πλούτη, δειλοί που έγιναν ήρωες και ανδρειωμένοι που κρύφτηκαν σαν κουνέλια!
Θεέ μου, τι ποικιλία έδωσες στο είδος μας! Σε τι κατάσταση θεϊκού μεθυσιού πρέπει να βρισκόσουν όταν μας μηχανεύτηκες. Μα δεν πρέπει να έχεις παράπονο κι εμείς πολλά μηχανευτήκαμε... παιδιά σου είμαστε και σου μοιάσαμε. Μηχανευτήκαμε πολέμους, εθνικούς διχασμούς, έρωτες και γλέντια, τάματα και λιτανείες, ηδονές και οδύνες, έτσι για να μην φανούμε κατώτεροί σου!
Στα χρόνια αυτά γεννήθηκε κι έζησε η ηρωίδα του βιβλίου, η Χριστίνα, μια γυναίκα που πήρε τη ζωή της στα χέρια της και τη δάμασε...

«Ιστορία καλογραμμένη, με την αμεσότητα παραμυθιού και τη δυναμική ιστορικού ντοκουμέντου ο ΚΑΠΗΛΑΡΗΣ σε συνεπαίρνει απ' την πρώτη σελίδα. Η γλαφυρή περιγραφή και η αρτιότητα στη σμίλευση των χαρακτήρων δημιουργεί στον αναγνώστη την εντύπωση ότι ακούει το χτυποκάρδι των πρωταγωνιστών και πως πέρα απ' τα ιστορικά δρώμενα που είναι ενταγμένα στο έργο πρόκειται για ένα βιβλίο που εξυμνεί πάνω απ' όλα το νόημα της ζωής».

(Πασχαλία Τραυλού)