Ο Τζόνυ Κάρτερ (που στο πρόσωπό του οι φίλοι της τζαζ θα αναγνωρίσουν τον μεγάλο σαξοφωνίστα Charlie « Bird » Parker) δεν είναι το θύμα, ένας κυνηγημένος όμως νομίζει όλος ο κόσμος. Ο Τζόνυ Κάρτερ κυνηγά αντί να κυνηγιέται. Και όλα όσα του συμβαίνουν στη ζωή είναι οι ατυχίες του κυνηγού κι όχι του ζώου που καταδιώκεται.

Κανείς δεν ξέρει τι κυνηγά ο Τζόνυ, αλλά έτσι είναι, βρίσκεται εδώ, στη μουσική του, στα ναρκωτικά, στα παράλογα λόγια του, στα ποιήματα του Ντύλαν Τόμας, σ’ ολόκληρο τον φτωχοδιάβολο που είναι ο Τζόνυ και που τον μεγαλύνει και τον μετατρέπει σ’ ένα ζωντανό παραλογισμό, σ’ έναν κυνηγό δίχως χέρια και πόδια.

« Αυτή η τζαζ απορρίπτει κάθε εύκολο ερωτισμό, κάθε βαγκνερισμό […], για να τοποθετηθεί σ’ ένα πλαίσιο φαινομενικά χαλαρό, όπου η μουσική μένει σε απόλυτη ελευθερία, έτσι όπως η ζωγραφική λυτρωμένη από την παραστατικότητα απομένει ελεύθερη για να μην είναι παρά ζωγραφική ».