Η Θάλεια Βεργοπούλου συγκεντρώνει σ' αυτό τον τόμο θεωρητικές και κλινικές εργασίες, που είναι το καταστάλαγμα μιας πλούσιας ψυχαναλυτικής εμπειρίας και μακροχρόνιων θεωρητικών αναζητήσεων χωρίς κοινοτοπίες και στερεότυπες επαναλήψεις.
Στις κυρίως κλινικές εργασίες προσεγγίζονται «δύσκολοι» ασθενείς ή «δύσκολες» στιγμές της αναλυτικής πορείας, που γεννούν μεγάλα ερωτήματα και στον ίδιο τον αναλυτή, καθώς φέρουν στο προσκήνιο και τις δικές του «σκοτεινές κηλίδες». Η συγγραφέας καταγράφει τη συνάντησή της με «μεταίχμιους» ασθενείς ή με τα αυτιστικά μέρη του ψυχισμού αναλυομένων της, ερευνά το ρόλο του «παιδικού» στην ψυχαναλυτική διεργασία, αλλά και τις δυσκολίες στην αναπαράσταση.
Μέσα από αυτή την πολυθεματική τοιχογραφία προβάλλεται η σχέση αναλυτή-αναλυόμενου και η σημασία της δυνατότητας του αναλυτή να περιέχει τα θραύσματα του ψυχισμού των αναλυομένων, να ακροαστεί όχι μόνο την ομιλία τους, αλλά να νιώσει και τους συγκινησιακούς παλμούς τους και τις σωματικές τους εκδηλώσεις και συναρθρώνοντας την κλασική φροϋδική μεταψυχολογία με τις θεωρίες της σχέσης με το αντικείμενο, να οδηγηθεί στην ποίηση μιας ερμηνείας. Έτσι ίσως η ψυχαναλυτική εργασία μπορέσει να μεταλλάξει την ανθρώπινη περιπέτεια από οδυνηρή περιπλάνηση σε αναζήτηση της προσωπικής ιστορίας του αναλυόμενου και σ' ένα άνοιγμα προς το μέλλον του.