Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ανέκαθεν ασκούσε μια παράξενη έλξη στους Δυτικούς. Όταν ο Κινγκλαίηκ επιχείρησε το ταξίδι του στα 1834, πολλοί πριν απ' αυτόν είχαν χαράξει τα χνάρια τους στα μονοπάτια των καραβανιών και στις ρότες των ιστιοφόρων. Ο ταξιδιώτης ωστόσο αυτού του οδοιπορικού, που ξεκίνησε απ' την Πράγα και διασχίζοντας τον Δούναβη πέρασε απ' την Κωνσταντινούπολη, την Τροία και την Σμύρνη, κατέπλευσε στην Κύπρο, επισκέφθηκε την Βηρυτό και διασχίζοντας την Παλαιστίνη, έφτασε στο Κάιρο, δεν ενδιαφέρθηκε τόσο για τα αρχαιολογικά μνημεία και τις εκτενείς περιγραφές. Έγραφε για την διάθεση της στιγμής με ειλικρίνεια και φρεσκάδα, με ύφος εύθυμο, ζωηρό, στιλπνό και ειρωνικό. Όπως και ο ίδιος αναφέρει, το κείμενό του είναι παντελώς ελεύθερο από ανθολογήματα και αντανακλά μόνο τα αληθινά αισθήματα της στιγμής. Ο Κινγκλαίηκ στέκεται στα ζωντανά «μνημεία» και αιχμαλωτίζεται κυριολεκτικά από την ομορφιά τους.