Έβλεπε στ' όνειρό του να κατεβαίνει σιγά το γνώριμό του από χρόνια μονοπάτι, ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, με τα φύλλα τους να θροϊζουν σαν μια απόκοσμη, γλυκιά, καταπραϋντική μουσική στον ελαφρό άνεμο, και μπροστά του το θέαμα της πλατιάς ανοιχτής θάλασσας με άπλετο, καλοκαιρινό φως.[...] Ακόμα τον παραξένευαν μεγάλα πουλιά που ποτέ δεν τα 'χε ματαδεί, ίσως μονάχα στον παραλιακό δρόμο της Παναμερικάνα Del Sud, πηγαίνοντας από το Περού στη Χιλή. Μεγάλα θαλασσινά πουλιά που πετούσαν πάνω από τη φουσκωμένη θάλασσα του Ειρηνικού ή κούρνιαζαν κρώζοντας στα βράχια. Ωστόσο η θάλασσα προς την οποία κατέβαινε τώρα δεν είχε τίποτα από τέτοιο τοπίο, ήταν ήσυχη, καταφώτιστη και απέραντη κι είπε μέσα του πως θα κολυμπούσε σίγουρα στα νερά της μόλις έφτανε στην ακτή, ελπίζοντας τα ρεύματα να τον παράσερναν ολοένα πιο πέρα. Είχε καθαρά την αίσθηση πως ήταν ίσως το τελευταίο του ταξίδι, ότι ποτέ πια δεν θα κατηφορούσε το μαγικό μονοπάτι, ότι οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν ολοένα περισσότερο σε κάθε του βήμα, σαν να 'χαν ανοίξοι οι φλέβες του κι έρρεε το αίμα του ασταμάτητα αλλά γλυκά.