Η χρυσή γενιά λοιπόν του '60, ανέδειξε ανθρώπους ταλαντούχους, με όραμα και μεράκι. Σ' όλους τους τομείς. Και στον κινηματογράφο αυτό ήταν καθοριστικό. Από τον παραγωγό μέχρι και τον μακιγιέρ. Από τον ηθοποιό μέχρι και τον σκριπτ. Από τον φωτογράφο μέχρι τον διευθυντή φωτογραφίας. Όλοι ενωμένοι για ένα καλό αποτέλεσμα. Ο στόχος κοινός. Και στις πρεμιέρες όταν το τέλος συνοδευόταν από τα ένθερμα χειροκροτήματα του κοινού ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αυτές οι ταινίες έρχονται ακόμη και σήμερα πρώτες στην προτίμηση του κοινού και κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας. Το μιούζικαλ απαιτούσε συνολική δουλειά. Δεν ήταν δουλειά μόνο ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη αφού αυτός θα έπρεπε να συνεργαστεί στενά με τον σεναριογράφο, τον μουσικό και τον χορογράφο. Επίσης με το διευθυντή φωτογραφίας, για τη σωστή λήψη των μουσικών και χορευτικών σκηνών. Εκεί ήταν ίσως η μεγάλη επιτυχία του Γιάννη Δαλιανίδη. Η τριπλή του ιδιότητα σαν χορευτή, σκηνοθέτη και σεναριογράφου έκανε τις ταινίες του να ξεχωρίζουν και να διαθέτουν μια ιδιαίτερη καλαισθησία, σπάνια για τα χρόνια εκείνα. Είναι σημαντικό ο σκηνοθέτης του μιούζικαλ να γράφει και το σενάριο ο ίδιος και να έχει άποψη ακόμη και για τα χορευτικά της ταινίας.