Ο Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1860 στην μικρή πόλη Τανγκαρόγκ της Νότιας Ρωσίας και έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουλίου 1904. Γεννιέται σε μια οικογένεια αρχικά εύπορη, που σύντομα χάνει όλη της την περιουσία. Ο πατέρας του λέγεται ότι ήταν εξαιρετικά βίαιος, άλλωστε λένε ότι η μορφή του πατέρα του ενέπνευσε τους διπρόσωπους ήρωες στα έργα του. Για να επιβιώσει η οικογένειά του μετά την εγκατάληψή τους από τον πατέρα του και την πτώχευση της επιχείρησής τους, ο Άντον πουλούσε τα υπάρχοντά τους και εξέδιδε τις ιστορίες του σε μικρές εφημερίδες και περιοδικά της εποχής.
Αποφοιτά από την ιατρική σχολή και ασκεί ενεργά το επάγγελμα του γιατρού, όμως ήδη από το γυμνάσιο ξεκινά να ασχολείται με τη συγγραφή και μάλιστα έως τα 27 του είχε γράψει περισσότερα από 400 διηγήματα και νουβέλες. Παρόλα αυτά, καθόλη τη διάρκεια της ζωής του συνέχισε να ασχολείται με την ιατρική και να ασκεί ενεργά το επάγγελμα του γιατρού. Μάλιστα μετά το 1891, ξεκινά την έρευνα γύρω από την χολέρα τα συμπτώματα, αλλά και τους τρόπους καταπολέμησής της. Έγραψε κάποτε "Η ιατρική είναι η αγαπημένη μου σύζυγος και το γράψιμο η ερωμένη μου. Όταν με κουράζει η μία, περνώ τη νύχτα με την άλλη". Παρόλο που θεωρούσε τον εαυτό του πρώτα γιατρό και μετά συγγραφέα, ουδέποτε κέρδισε πολλά χρήματα από το κύριο επάγγελμα του. Κατά κύριο λόγο επέλεγε να θεραπεύει τους άπορους δωρεάν, ξοδεύοντας δικά του χρήματα για να προμηθευτούν τα φάρμακά τους.
Από πολύ νεαρή ηλικία συναντά μια τεράστια επιτυχία και αποδοχή από το ρωσικό κοινό. Από το 1886, εκδίδει σταδιακά νουβέλες και μονόπρακτα, όπως το Κύκνειο Άσμα, το θεατρικό έργο Ιβάνοφ, το οποίο δεν συναντά ένθερμες κριτικές, αλλά και πολλά ακόμη. Το 1888, μάλιστα, του απονέμεται βραβείο Πούσκιν. Χαρακτηριστικά, η νουβέλα του Η κυρία με το σκυλάκι θεωρείται η καλύτερη μικρή ιστορία όλων των εποχών.
Το πρώτο του θεατρικό έργο, Ο Γλάρος, ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή της Αγίας Πετρούπολης το 1896, αλλά δε σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Την ίδία εποχή εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα φηματίωσης. Η ασθένεια αυτή οδηγεί και στον πρόωρο θάνατό του. Το 1897 και ενώ η ασθένεια του προχωρά, ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο Ο Θείος Βάνιας.
Αν και ο κόσμος από πολύ νωρίς αγάπησε τα έργα του, η κριτική εναντίον του υπήρξε πολύ συχνά σκληρή και πικρόχολη. Ο ίδιος σχολιάζοντας και σατιρίζοντας το γεγονός αυτό ανέφερε κάποτε "Αν άκουγα τους κριτικούς, θα είχα πεθάνει μεθυσμένος σε κανένα χαντάκι" .
Το 1890 γίνεται μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας και έναν χρόνο αργότερα ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης το έργο του Οι τρείς αδελφές. Καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του ως θεατρικός συγγραφέας, η σχέση του με το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και τον Στανισλάφσκι υπήρξε σταθερή και εξαιρετικά σημαντική.
Λίγους μήνες πριν το θάνατό του, παρουσιάζει στη σκηνή το τελευταίο του έργο ο Βυσσινόκηπος. Στο σύνολο των έργων του είναι χαρακτηριστικό το πόσο απερίφραστα ψυχπγραφεί τους ήρωες, το πως αναλύει και παρουσιάζει τη ρώσικη κοινωνία του 19ου αιώνα και πως δημιουργεί χαρακτήρες, οι οποίοι μιλούν ακόμη σήμερα την ίδια γλώσσα με εμάς : "Όταν με ρωτούν πώς γνωρίζω τόσα πολλά για τους ανθρώπους, παίρνουν μια απλή απάντηση: Όλα όσα ξέρω για τους ανθρώπους τα έχω μάθει από τον εαυτό μου".
Ο Άντον Τσέχωφ μαζί με τον Ίψεν και τον Στρίνμπεργκ θεωρούνται οι πιο σημαντικές μορφές του μοντερνισμού στο θέατρο και έχουν επηρεάσει έως σήμερα γενιές νέων συγγραφέων.
